Марына Адамовіч, жонка Мікалая Статкевіча: Для яго Беларусь – найвышэйшая каштоўнасць

Размова з жонкай беларускага вязня сумлення, які адмовіўся выехаць з Беларусі:

Крыніца: https://qmt91x-c97-org.cdn.ampproject.org/c/s/qmt91x.c97.org/be/news/2025/9/15/655812/

Amnesty International заявила о насильственном исчезновении Статкевича

Лидер белорусской оппозиции отказался покидать страну и был снова лишён свободы:

https://qmt91x-c97-org.cdn.ampproject.org/c/s/qmt91x.c97.org/ru/news/2025/9/16/655908/

...Уначы будзілі кожныя паўгадзіны, пастаянна. Я падслухаў размову дзьвюх жанчын, якія гэтым займаліся. Адна зь іх сказала: „Я паеду ў Польшчу і скажу, што я палітычная. Мне там дадуць прытулак“. А другая адказала: „Я таксама б з задавальненьнем, але мой ці то Дзіма, то ці то Саша — ён жа на „Д“ непрыстойнае слова — ён ня зможа знайсьці там працу“. Гэта тыя людзі, якія, у сутнасьці, займаюцца катаваньнямі...

...Калі б удалося ў 2020 годзе прыбраць гэты рэжым, то не было б вайны, і цяпер палякам не давялося б траціць 4 ці 5% валавага ўнутранага прадукту на сваё войска...

Калі пасадзілі Ціханоўскага і Статкевіча, ужо трэба было пачынаць уводзіць санкцыі. І ня нейкія там апэрэтачныя санкцыі, а сапраўдныя, каб ахнулі. Вось цяпер палякі закрылі мяжу. Цудоўна. Празь Беларусь ідуць велізарныя плыні тавараў. А цяпер Лукашэнка атрымае ад свайго гаспадара з Кітаю. Гэта вельмі добра

https://www.svaboda.org/a/33531819.html

Дэлегацыя Еўрапарламента па сувязях з Беларуссю заклікала да неадкладнага вызвалення Мікалая Статкевіча

Камуніке
Заява з нагоды знікнення Мікалая Статкевіча
- ад спадарыні Малгажаты ГАСЕЎСКАЙ, старшыні, ад імя Бюро Дэлегацыі Еўрапарламента па сувязях з Беларуссю
- ад спадара Томаша ТОБЭ, першага намесніка старшыні, і спадара Міхала КОБОСКІ, другога намесніка старшыні.

Дэлегацыя па сувязях з Беларуссю ў Еўрапейскім парламенце выказвае глыбокую заклапочанасць знікненнем Мікалая Статкевіча, аднаго з найбольш вядомых лідараў апазіцыі і палітычных зняволеных у Беларусі.
Пасля нядаўняга вызвалення з турмы спадара Статкевіча гвалтоўна даставілі на мяжу з Літвой, дзе ён адмовіўся ад дэпартацыі і вырашыў застацца на радзіме. З таго часу яго месцазнаходжанне застаецца невядомым. Адмова беларускіх уладаў раскрыць яго месцазнаходжанне і стан выклікае сур'ёзныя асцярогі, што ён зноў трапіў пад варту.

Гэтая сітуацыя ўяўляе сабой гвалтоўнае знікненне — грубае парушэнне міжнароднага права, як падкрэслівае Amnesty International. Дэлегацыя падкрэслівае, што ўлады Беларусі нясуць поўную адказнасць за жыццё і бяспеку спадара Статкевіча.

Мікалай Статкевіч здаўна сімвалізаваў мужнасць, годнасць і рашучасць беларускага народа ў барацьбе за свабоду. Яго выбар застацца са сваім народам, нягледзячы на ​​гады зняволення і катаванняў, з'яўляецца сведчаннем сапраўднага лідарства і ахвярнасці.

Дэлегацыя заклікае ўлады Беларусі:

- неадкладна раскрыць месцазнаходжанне і стан Мікалая Статкевіча,
- гарантаваць яго бяспеку і свабоду,
-спыніць практыку выкарыстання палітычных зняволеных у якасці разменных манет,
і безумоўна вызваліць усіх, хто знаходзіцца ў зняволенні за рэалізацыю сваіх асноўных правоў.

Мы таксама заклікаем улады Беларусі пакласці канец практыцы гвалтоўнай дэпартацыі былых палітычных зняволеных. Усім грамадзянам Беларусі павінна быць гарантавана права свабодна жыць і працаваць у сваёй краіне. Гэта патрабуе поўнай рэабілітацыі былых палітычных зняволеных, неадкладнага спынення іх пераследу і стыгматызацыі, а таксама прыняцця эфектыўных мер для падтрымкі іх рэінтэграцыі ў грамадства.

Сэрца свабоднай Беларусі працягвае біцца дзякуючы такім людзям, як Мікалай Статкевіч. Яго знікненне — гэта не толькі напад на аднаго чалавека, але і на саму надзею на дэмакратычную Беларусь.

Жыве Беларусь! Long live Belarus!

Для атрымання дадатковай інфармацыі звяртайцеся:

Аддзел Усходняга партнёрства і Расіі, тэл. +32 2 283 26 40 e-mail: [email protected]

Крыніца: https://www.europarl.europa.eu/delegations/en/d-by/documents/communiques

Яўген Вільскі. Выконваючы абавязкі старшыні партыі "Народная Грамада"

Pэфлексiя па Статкевічу.

Мінула некалькі дзён з падзеі, што ўзрушыла ўсіх беларусаў, а магчыма і дэмакратычны свет Захаду.
Што бачна ўжо з гэтай адлегласці?
Да вызвалення палітвязняў і ўчынку М.Статкевіча ніхто і нішто не было гатова.
Не было ніякай інфармацыі для дыяспары, хоць я думаю, офіс атрымліваў яе ў поўным аб’ёме. Людзі не разумелі, дзе збірацца, куды ехаць і што рабіць.
З вялікай цяжкасцю мне ўдалося даведацца ад Вольгі Зазулінскай (магчыма, адзінай з офіса, хто нешта арганізоўваў), куды павязуць нашых вызваленых. І тое — выслухаўшы: «Як ты са мной размаўляеш?» і г.д. Даруй, Воля, было не да палітэсу.
Аб сітуацыі з Мікалаем офісу было вядома адразу. Усе яны знаходзіліся на пераходзе і… рабілі фота з вызваленымі. А. Лябедзька, Ф. Вячорка, В. Зазулінская і незразумела хто (прабач, Божа) з рудымі вусамі — усе былі там.
То-бок калі Мікола выйшаў з аўтобуса, офіс ведаў з самага пачатку і быў побач, і афіцыйна.
Сітуацыя цягнулася некалькі гадзін. І ніхто нават не зрабіў спробы неяк паўплываць на яе вырашэнне. На хвілінку!
Анатоль Лябедзька быў адказны за сустрэчу менавіта Статкевіча (за кожным быў хтосьці замацаваны).
Чаму ніхто не падышоў да Міколы і нават не паспрабаваў? Бо ж амерыканцы давалі гарантыі бяспекі, а ў многіх «офісных» няма завочных тэрмінаў.
Тут два адказы:
Спалохаліся. Гэта ж не фота рабіць і прыгожа распавядаць.
Або (што больш верагодна) Статкевіч уяўляў рэальную пагрозу гэтым людзям, і такое развіццё сітуацыі іх задавальняла.
Уявіце, як вырас бы рэйтынг «незразумела каго з вусамі», калі б ён сышоў «у Беларусь». Але фота важней, праўда?
Далей.
Мы, «Народная Грамада», прарваліся да Статкевіча нахрапам, але праз агульную чаргу. Доўга. Таму часу амаль не засталося.
Пабачыўшы нас, амерыканскія дыпламаты адразу прапанавалі зрабіць апошнюю спробу ўгаварыць Міколу. Чаму яны гэтага не прапанавалі «офісным»? Напэўна, разумелі, што марна.
Па дамоўленасці з уладамі РБ было дадзена ўсяго 5 хвілін на размову, літаральна пад секундомер. А між тым можна было выкарыстаць некалькі гадзін, каб усё растлумачыць.
Чаму не прыехала Ціханоўская? Бо сітуацыя крызісная. І дзе ж яе «Мае беларусы»?
Напэўна, Мікола не ў гэтым спісе.
Ну, вось так.
Кожны, напэўна, сам адкажа на гэтыя пытанні.
Нiколі бы не падняў такое пытанне пра сябе ,альбо Народную Грамаду ,звыкла,але пра Статкевіча не магу змаўчаць.

Максим Винярский рассказал о встрече с лидером белорусской оппозиции

Николай Статкевич отказался покидать Беларусь во время принудительной депортации политзаключенных в Литву. 11 сентября на границе он выбил двери автобуса, в котором везли узников, и выбежал на территорию Беларуси.

Мы поговорили с координатором гражданской кампании «Европейская Беларусь» Максимом Винярским, который в тот день находился в одном автобусе со Статкевичем:

https://qmt91x-c97-org.cdn.ampproject.org/c/s/qmt91x.c97.org/ru/news/2025/9/17/656047/

Фотофакт: где хранится сумка Николая Статкевича, на которой так и осталась бирка из колонии

52 политзаключенных на прошлой неделе были освобождены из беларуских тюрем и колоний и принудительно вывезены из страны. Однако за границей оказались не все – Николай Статкевич отказался покидать Беларусь и вернулся.

Где он сегодня, точно не знают ни его родные, ни соратники. Связи со Статкевичем нет. По некоторым сведениям, он может находиться в Глубокской колонии, однако ни подтверждения, ни опровержения этому нет.

А вот сумка Николая Викторовича с личными вещами, в том числе и лекарствами, «приехала» в Литву. Сейчас соратники бережно хранят ее в офисе партии «Народная грамада» в Вильнюсе.

На сумке так и висит бирка колонии с фамилией политика: «Статкевич». Сам Николай Викторович, где бы он ни был, остался без этих личных вещей.

Па запрашэнні Народная Грамада наведала офіс Віленскай гарадской арганізацыі партыі сацыял-дэмакратаў.
Абмеркавалі шмат пытанняў: ад сітуацыі з Мікалаем Статкевічам да працы, бяспекі беларусаў у Літве і курсаў літоўскай мовы.
Атмасфера была цёплая і сяброўская. Некалькі сябраў арганізацыі ўваходзяць у склад мэрыі горада і могуць уплываць на яе рашэнні.
Дзякуй Povilas Pinelis і Наталлі Ярцавай за запрашэнне і неабыякавасць да праблемаў беларусаў.

34 гады таму, 19 верасня 1991 года, “Пагоня” і бела-чырвона-белы сцяг сталі дзяржаўнай сімволікай Беларусі.

Гэта гістарычныя сімвалы нашай годнасці, свабоды і адраджэння. Яны аб’ядналі людзей у перакананні, што беларусы маюць права на ўласную дзяржаву, уласную гісторыю, мову, культуру і будучыню без чужых панаванняў.

Сёння рэжым спрабуе забараніць гэтыя сімвалы, пераследуе і карае за іх выкарыстанне. Але бела-чырвона-белы сцяг і “Пагоня” жывуць у сэрцах мільёнаў беларусаў. І яны абавязкова вернуцца на законнае месца — сімваламі вольнай Беларусі.

Мы верым: у краіне без дыктатуры і без прарасійскага ўплыву нашыя сапраўдныя сімвалы будуць зноў з гонарам лунаць над дзяржаўнымі будынкамі.

Жыве Беларусь!

✍️ Успаміны былой палітзняволенай Галіны Дзербыш пра Мікалая Статкевіча

«Было бачна, што ў чалавека нездаровая ацёчнасць, што ён хворы. Ён увесь час сядзеў, лічыў пульс і прыкрываў грудзі майкай. Можа, яму было халодна, а можа, баяўся прастудзіцца».

«Казаў, што яго паважаюць у калоніі. Распавядаў, што іншыя зняволеныя прасілі яго чытаць ім лекцыі».

«Я перажывала, што два дні падчас этапу не магла прычасацца — у мяне забралі грабянец. Спыталася, ці не тырчаць валасы? А ён з усмешкай адказаў: “Прыгажосць нічым не сапсуеш”».

«Менавіта Мікалай першы здагадаўся, што нас вязуць да мяжы — па назвах населеных пунктаў, якія мы праязджалі. Ён адразу сказаў: “Я не паеду з Беларусі”. Я казала: “Так яны ж вас замучаюць”. А ён: “Ну і што? Я не паеду! Чаму я павінен пакідаць Беларусь? Я буду змагацца! Нічога не зменіцца, калі я з’еду. На якой падставе я павінен ехаць туды? Я яшчэ паваюю!”».

«Калі аўтобусы з вызваленымі апынуліся на нейтральнай паласе і супрацоўнікі КДБ выйшлі, дзверы хутка зачыніліся. Тут Мікола выбег: “Адчыні дзверы!”. Кіроўца не хацеў адчыняць. Тады ён стаў грукаць: “Зараз выб’ю шкло!”. І толькі пасля гэтага дзверы адчыніліся. Мікалай выйшаў. І мы больш яго не бачылі. Толькі ён зрабіў крок — і адразу па газах, і нас павезлі далей».

Anitta Hipper - Вядучая прэс-сакратарка па пытаннях знешняй палітыкі і палітыкі бяспекі ЕС

Беларусь: Нядаўняе вызваленне палітычных зняволеных, у тым ліку грамадзян ЕС, з'яўляецца пазітыўным крокам. Тым не менш,, рэжым павінен неадкладна раскрыць лёс і месцазнаходжанне лідара апазіцыі Мікалая Статкевіча, які адмовіўся ад прымусовай высылкі, і безумоўна вызваліць усіх палітычных зняволеных

Крыніца: https://x.com/extspoxeu/status/1969072612488753341?s=46&t=UwBRZk41SqWDgikyk_-P0g

hramada.org

Сёння мы хочам распавесці пра Беларускае згуртаванне вайскоўцаў, старшынём якога быў Мікалай Статкевіч.

Беларускае згуртаванне вайскоўцаў было створанп 20 жніўня 1991 года. Арганізацыя ставіла перад сабой мэту правесці рэформы ў войску, зрабіць яго сапраўды беларускім, ажыццявіць беларусізацыю і выхоўваць вайскоўцаў як патрыётаў беларускай дзяржавы.

Адна з першых і самых знакавых акцый БЗВ адбылася 8 верасня 1992 года: вайскоўцы прынялі прысягу на вернасць Беларусі. Гэта здарылася ў Дзень беларускай вайсковай славы, у гадавіну Аршанскай бітвы. Гэтыя падзеі сталі сімвалам таго, што беларускія афіцэры хочуць служыць сваёй краіне, а не чужой імперыі.

На жаль, дзейнасць БЗВ была недоўгай. Рэпрэсіі і агульная палітычная атмасфера ў краіне не давалі магчымасці для развіцця арганізацыі. У 2000 годзе яна не прайшла перарэгістрацыю і была ліквідаваная. Тым не менш, яе дзейнасць засталася ў гісторыі як важны крок беларускага Адраджэння.

Жыве Беларусь! ✊

Успаміны былога палітзняволенага Дзмітрыя Кучука пра Мікалая Статкевіча

«Пасля душа мяне вяртаюць у камеру СІЗА КДБ. Адчыняюцца дзверы — і бачу там Мікалая Статкевіча, Уладзіміра Мацкевіча, Аляксандра Ярашука… Я проста ў шоку. Нас сабралася трынаццаць чалавек. Усе разумелі: апазіцыя сустрэлася ў засьценках КДБ. Гэта было сапраўды гістарычнае здарэнне.

Прынеслі суп на вячэру, мы размаўлялі, дзяліліся думкамі, нават жартавалі. Ніхто не разумеў, што будзе далей. Хтосьці казаў пра планы, хтосьці спадзяваўся, што нас пакінуць у Беларусі. Але Мікалай адразу сказаў: “Нас адправяць у Вільнюс”.

Раніцай загучаў гімн, але ніхто не ўстаў. Статкевіч проста заставаўся ляжаць. Потым нам прынеслі дакументы, што мы нібыта не маем прэтэнзій да СІЗА КДБ. І тады мы зразумелі: нас выпускаюць.

Калі мы апынуліся на нейтральнай тэрыторыі, Мікалай пачаў пытацца, куды нас вязуць. І зноў паўтарыў: “Я застануся ў Беларусі. Спыніце аўтобус!”. Кіроўца адказаў: “Не магу”. Тады Статкевіч пачаў грукаць у дзверы, шукаў аварыйны выхад. Здаецца, яму дапамагаў Максім Вінярскі. У нейкі момант дзверы адчыніліся.

Мікалай выскачыў. За ім — Вінярскі. Аўтобусы спыніліся. Мікалай пайшоў у бок Беларусі. Мы бачылі, як ён гаварыў нешта з тымі, хто там стаяў. Праз некаторы час Вінярскі вярнуўся».