Ігар Аліневіч: Мы становімся сведкамі новай эпохі
Магчыма самае неверагоднае.
Ігар Аліневіч чытае ў турме пра ГУЛАГ і захоплена сочыць за ўкраінскімі падзеямі праз усе даступныя яму сродкі масавай інфармацыі. Пра гэта рэдакцыі сайта charter97.org распавяла маці Ігара, Валянціна Аліневіч.
– Ён ужо ў новай калоніі, у «Віцьбе», дзесьці ў ліпені перавялі з карантыну ў атрад. Даслаў пару лістоў, паштоўку… Піша коратка, у асноўным, пра бытавыя справы. Вядома, у гэтай калоніі, у параўнанні з Наваполацкай, у асяроддзі гэтых нафтавых гігантаў, зусім іншае паветра і зусім іншае адчуванне. Там ці ледзь ні кожны дзень былі выкіды шкодных рэчываў. Работнікі заводаў хоць змену адпрацуюць – і сыходзяць, а як вязні? Яны там увесь час сядзяць і дыхаюць атрутнымі газамі. А гэта ж калонія існуе больш за 50 гадоў… Тое, што яе расфармавалі – гэта ў кожным выпадку добра.
– Ці адрозніваецца кантынгент зняволеных, з якімі ён сядзіць?
– Так, Ігар піша, што ёсць адрозненне, але менталітэт той жа – турма ёсць турма. Кажа, што шмат вядомых імёнаў, але лагерная роба усіх ураўноўвае, і толькі тады з\’яўляецца праўдзівы дух чалавека, калі няма ні ўлады, ні грошай, нічога.
– Чым Ігар займаецца, ці сочыць за падзеямі ў свеце?
– Без некалькіх месяцаў ужо 4 гады, як ён сядзіць. Кажа, што шмат чытае, найбольшае ягонае захаплене – гэта вывучэнне ГУЛАГу. Ён залпам прачытаў усе тры тамы «Архіпелагу ГУЛАГ» Салжаніцына, і кажа, што на волі ён ставіўся да гэтых рэчаў павярхоўна, і лічбы, якія падаваў Салжэніцын, здаваліся проста фантастычнымі. І вось, ён прачытаў на адным дыханні гэтыя тры тамы і ўсе іншыя творы, якія пра ГУЛАГ. І цяпер ён кажа: «Калі шмат якія тэрміны знаходзяць рэальную абалонку, тады лічыш не столькі рамкамі, колькі душой». І, зноў жа, зыходзячы з уласнага досведу, ён не можа глядзець на гэтую тэму абыякава. Ён прыходзіць да высновы, што не зразумеўшы гісторыі, не зразумець і сучаснасці.
Увесь гэты час ён сачыў сцяўшы дыханне за ўкраінскімі падзеямі. Ён увесь гэты час выпісваў газеты, яшчэ ў іх там ёсць чырвоныя куткі, тэлевізары. Хто мае вочы, той бачыць, а той, хто мае розум дык разумее і чытае паміж радкоў. У яго вельмі чулае празрыстае ўспрыманне і разуменне… Ён жа інжынер-электронік, у яго заўсёды мазгі былі. Ён кажа: «Я думаю, мы становімся сведкамі новай гістарычнай эпохі. Людзі збольшага пакінулі абурацца, калі ім хлусяць, грамадскі характар здрабнеў, змяніўся неймаверна, і магчымае самае неверагоднае».
– Як у яго са здароўем? Які настрой?
– Сапраўдныя мужчыны рэдка скардзяцца. На жаль альбо на радасць, я нават не ведаю. Увесь гэты час, колькі ён сядзіць, ён заўсёды казаў, што ўсё ў парадку. Я толькі прамінулай датай даведвалася аб тым, што ў парадку, вядома ж, не ўсё. У прыватнасці, зусім нядаўна я даведалася пра тое, што ў яго не ўсё ў парадку са спіной. Штосьці не так з суставамі, напэўна. Радыкуліт або астэахандроз. Ён нават папрасіў некаторыя медыкаменты выслаць, але як гэта атрымаецца – невядома, таму што ў кожнай калоніі свае рэжымы і свае правілы.
Мяркуючы з лістоў, у яго спакойны і аптымістычны настрой. Добрага, вядома, мала, калі палітычныя сядзяць ні за што. Але прынамсі, нам нічога не застаецца, акрамя як іх падтрымліваць.
Нагадаем, 27 траўня 2011 года суддзя Заводскага раёна Менска Жанна Хвайніцкая асудзіла Ігара Аліневіча на 8 гадоў пазбаўлення волі ў калоніі ўзмоцненага рэжыму. Цяпер ён адбывае пакаранне ў Наваполацкай калоніі №10, якая «славіцца» сваімі дрэннымі ўмовамі. Яго, а таксама Мікалая Дзядка і Аляксандра Францкевіча абвінавацілі ў арганізацыі шэсця каля будынка Мінабароны, нападзе на казіно «Шангры Ла» і ізалятар на Акрэсціна, а таксама падпале дзвярэй філіяла «Беларусбанка».