Вольга Нікалайчык: Уся Беларусь зразумела, што Лукашэнкі хутка не будзе

Загнаную вусатую кузурку час накрыць шклянкай і павезці ў Гаагу.

– Гэта не апошні рывок, а новы. Гэта як у кінарэжысёраў не прынята казаць, «як ваш апошні фільм», трэба казаць «новы». Апошняга няма ў прыродзе. Цяпер проста такі момант, калі ўся Беларусь зразумела, што супакою Лукашэнку не будзе. Беларусы прачнуліся.

Пасля таго як Менск убачыў, што дзеецца ў іншых гарадах, 30 ліпеня надышоў зручны момант сабрацца ў сталіцы. У мяне атрымалася пабываць на першых мітынгах падчас паездкі Святланы Ціханоўскай па краіне і ўбачыць, як шмат людзей на іх прыходзяць. І адразу ў сацсетках з’явіліся пасты: «Як жа так? Мы што, горшыя, чым Гомель, ці Берасце ці нават Рэчыца?» У людзей ва ўсю моц ўключылася масавая салідарнасць. Людзі ўжо не баяцца нічога.

Усе сацыяльныя сеткі мільгаюць жартамі і тролінгам у бок Лукашэнкі. Самае галоўнае – людзі адчулі, што іх шмат, што ва ўсім гэтым ёсць сэнс. Яны ўбачылі, што такія сустрэчы працуюць. Салідарнасць павялічылася ў разы і набрала сілу. Беларусь стала сілай.

Народ цяпер пазбаўляецца ад улады баязлівага, састарэлага калгасніка, прымаючы важныя, пасіянарныя пастановы. Беларусы цяпер апынуліся перад вялікім выбарам: быць пасіянарыем або быць быдлам. І вось бачыце: наша выдатная Беларусь выбрала пасіянарнасць. А «лукавыя» – гэта мінулае, гэта цень, які ўцякае ў нікуды, гэта быдла прыкарытнае, хамскае. Гэта людзі з маленькай літары «г», а ў беларусах прачнулася адказнасць за будучыню, за дзяцей, за сем’і, за краіну.

Я хачу звярнуцца да ўсіх беларусаў: прыходзьце на мітынгі Ціханоўскай, спявайце «Разбуры турмы муры», устаньце сцяной за свабоду, за заўтрашнюю Беларусь. Гэтая сцяна будзе большай за ўсе правакацыі. Заклікайце ўсіх сілавікоў станавіцца на бок народа. Паспрабуйце да іх дагрукацца, знайдзіце словы са сцэны.

Калі нават усіх жанчынаў арыштуюць, на іх месцы стануць іншыя. Стане мая пляменніца, якая цяпер спецыяльна прыехала ў Беларусь з Масквы, дзеці Веранікі Мішчанкі і сотні тысячаў іншых выдатных беларускіх жанчынаў і мужчынаў, таму што гэты працэс незваротны. Беларусь зрабіла свой выбар.

Мяне ўлады злуюць кожны дзень. Часам я проста закіпаю ад таго, што не магу падысці да Лукашэнкі і ўсё сказаць яму ў вочы. У мяне свярбяць рукі даць яму поўху за тое, што ён вытварае.

– Як думаеце, справы ў яго зусім безнадзейныя?

– Тое, што ён робіць у апошні час, кажа пра адно: ён «ачкуе» і ўжо не ведае, у які кут забіцца. Ён паводзіць сябе, як загнаная вусатая кузурка, якую трэба накрыць шклянкай і везці ў Гаагу. Яно ўжо ледзь поўзае.

70 тысячаў на плошчы Бангалор – гэта для нас лёгкая размінка, нават не рэпетыцыя. Рэч у тым, што не ўсе беларусы могуць выходзіць кожны раз. Людзі чакаюць выбараў для таго, каб захаваць сілы і ўдарыць адной магутнай хваляй. Цяпер рэагуе самая актыўная частка грамадства. Мне тэлефануюць многія людзі яшчэ з маёй леташняй кампаніі («парламенцкія выбары» – рэд.) і кажуць, што выйдуць 9 жніўня і нават 10-га. Усе чакаюць вызначальнага моманту.

Важна ўсім выйсці ў гэты дзень, 9 жніўня. Наша першае патрабаванне – змена ўлады. Другое – сыходзь! А трэцяе – выбары без Лукашэнкі. Гэта значыць, трэба яго даціснуць да мяжы з валізкамі, каб потым яго з Гаагі вярнулі ў кайданках на нашы суды.

Яшчэ ёсць тыдзень. Многія мужчыны, якіх я ведаю, ужо «б’юць капытом». Яны гатовыя ўжо мчацца на Плошчу.

Некаторыя пры гэтым кажуць: трэба паспець, бо ў Лукашэнкі ўжо катэтар у руцэ. Вядома, ён даўно нездаровы. З яго відаць, што ён ледзь ногі цягае. Ён таўстун, самаздаволены ад беспакаранасці дзядзька, прычым вельмі напалоханы і нахабны. Вядома, у яго катэтар будзе. Я ўвогуле здзіўленая, што ён у сваім узросце перанёс каранавірус і не выправіўся некуды даўжэй.

Але не трэба ўвогуле пра яго і думаць – ні пра хворага, але і пра здаровага. Не ён сёння вызначае, што будзе далей. Вызначаюць сёння ўсё толькі вуліцы Менска і іншых гарадоў. А Лукашэнка павінен панесці самае строгае пакаранне за свае справы – ад нашага, народнага суду. І так будзе.

– Ці здасць яго ўласнае асяроддзе, калі на пратэсты выйдзе вельмі шмат людзей?

– Цяпер ён, безумоўна, і сам стаў разумець, што ў яго няма будучыні. Гэта нават не 2010 год, калі выйшла ў асноўным эліта. Цяпер супраць яго ўстаў увесь народ. Лукашэнка зразумеў, што ў яго ўвогуле няма шанцаў для манеўравання, для старой палітыкі, спекуляцый.

Цяпер ён ужо фактычна не сядзіць на троне. Там ёсць сынок (Віктар – рэд.), а ў сынка ёсць каманда такіх самых. Яны ацэньваюць сітуацыю ў сілу страху і ўласнай бяспекі. Думаю, яны ўжо прапрацоўваюць варыянты адыходу ці нават уцёкаў.

У яго не засталося месца для манеўравання, эканамічных аргументаў і перспектываў для народа. Усё ягонае балбатанне ніхто не слухае. Усе толькі смяюцца або плююцца. Іншай рэакцыі ў народа няма. Прычым людзі літаральна нясуцца на вуліцу, каб пратэставаць. З кожным днём нас становіцца ўсё больш.

Тыя, хто сумняваліся, перасталі. Людзі ўжо ледзь-ледзь утрымліваюцца, каб да 9-га не выйсці і не зладзіць фінальны пратэст. Але ўсё ж такі гэта павінна быць добра арганізавана, трэба датрываць, каб зэканоміць сілы. Цяпер трэба вельмі пісьменна спрацаваць.

– Правільна – гэта як? Якім можа быць план перамогі?

– План перамогі будзе тады, калі ў нас будзе іншы ўрад, іншы парламент і мы будзем цалкам свабодныя. Пакуль у нас стадыя нумар адзін – вызваленне ад дыктатара-ўзурпатара. Такіх стадый будзе шмат. Стадыю абуджэння мы ўжо прайшлі.

Я сабе ўяўляюць так: у дзень выбараў выйдзе найвелізарнейшая маса людзей на вуліцы Менска. Лукашэнка адключыць інтэрнэт, але стрымы можна будзе весці на запіс. Недзе іх будзе можна перадаваць, можа, хтосьці зможа за горад выехаць на машыне, каб інтэрнэт працаваў. Трэба знайсці загадзя такія месцы, каб працавала перадача інфармацыі.

Другое: я ўпэўненая, што велізарнай колькасці людзей трэба знаходзіцца каля ўчасткаў. Трэба прысутнічаць назіральнікамі, хоць і неафіцыйна (усё адно Ярмошына больш за пяць чалавек не пусціць). Трэба збірацца каля ўчасткаў і чакаць вынікаў. Пасля гэтага не сыходзіць з горада. Нам жа падабаецца ў Еўропе начамі шпацыраваць на культурных, масавых мерапрыемствах, падабаецца і ў сябе на начных канцэртах адпачываць. Гэта значыць, трэба проста не сыходзіць з вуліцаў. І каб дома засталіся толькі тыя, хто з прычынаў здароўя або догляду за блізкімі не могуць выйсці.

Усім трэба дзявятага выйсці на вуліцы з заплечнікамі – як людзі ідуць у горы скараць вяршыню. Яны ў заплечнік складаюць усё неабходнае, каб пратрымацца ўвесь паход. Так і мы ідзем цяпер на вяршыню нашага вызвалення – усім народам. Нам трэба скласці паходны набор для гэтага. Кожнаму свой. Можа, некаму дастаткова мабільнага тэлефона.

Дарэчы, не забывайцеся пра старыя тэлефоны, якія выдатна працуюць у адсутнасць інтэрнэту. Вазьміце кантакты ўсіх найбуйнейшых медыя: «Хартыі-97», «Дажджу», «Нямецкай хвалі», «Белсату», радыё «Свабода» і г. д. Трэба, каб кожны беларус быў на сувязі.

Ёсць такі набор паводніцкіх правілаў выжывання, каб мы маглі на вуліцы пратрымацца доўга. Каб у нас проста была магчымасць, куды набраць вады, напрыклад, пустая бутэлька. Каб у нас былі запалкі на выпадак, калі нам трэба будзе запаліць свечку памяці ці проста ў цемры нешта ўбачыць. Гэта значыць, мы ідзем пакараць вяршыню беларускай свабоды. Мы павінны быць добра падрыхтаваныя. Мы павінны ўсё прадумаць. Мы не вернемся, проста не маем права, дадому, пакуль гэтая вусатая сволач не згіне.

charter97.org