Ціск не спыняецца

“Схільны да нападу, уцёкаў і… захопу закладнікаў” – новыя падрабязнасці аб сабе даведаўся Мікалай Статкевіч.

“Днямі са мной праводзілі гутарку два маёры. Адзін паведаміў, што я з\’яўляюся афіцыйна “схільным да ўцёкаў і нападу” (пра што даўно ведаю), а таксама “да захопу закладнікаў” (пра што не ведаў). Шчыра захапляюся мужнасцю гэтых маёраў – адны ў пакоі з такім страшным чалавекам”, – напісаў палітык у лісце да жонкі, Марыны Адамовіч.

– На жаль, гэта не адзіная непрыемная навіна на сёння, – кажа спадарыня Марына. – Тэатр абсурду – інакш нельга назваць усе гэтыя абвінавачванні. Але ж яны маюць абсалютна рэальныя наступствы, якія абцяжарваюць жыццё зняволенага, пагаршаюць умовы яго існавання. Працягваюцца праблемы з ліставаннем, якія знянацку абвастрыліся – сканфіскоўваюць ліст за лістом, адбываюцца нейкія іншыя дробныя правакацыі, як сказаў Мікола.

Мушу сказаць, я наўпрост звязваю ўсё гэта з заўважнай актывізацыяй “на заходнім накірунку”. 

Чым больш “авансаў” і “пазітыўных сігналаў” бачаць еўрапейцы, тым большае жаданне ўладаў “вырашыць праблему палітвязняў” па свайму сцэнару – праз прашэнні, – зазначыла Марына Адамовіч.

Яна нагадала, што яшчэ у 2008 годзе “праблему” Казуліна, дзеля паляпшэння стасункаў з Захадам, спрабавалі вырашыць, прапанаваўшы яму з\’ехаць з краіны. Тую ж прапанову,цяпер ужо для вязняў Плошчы, публічна агучыў Аляксандр Лукашэнка яшчэ 7 ліпеня 2011 года перад мурамі шклоўскай калоніі, дзе тады знаходзіўся Мікалай Статкевіч і яшчэ чатыры палітвязні: Аляксандр Класкоўскі, Алег Гнедчык, Уладзімір Лобан, Дзмітрый Новік.

– Ад ідэі “выціснуць” з палітвязняў прашэнні рэжым не адмовіўся і дагэтуль. На жаль, гісторыя не вучыць. Усе ўжо забыліся, што сапрвўдны ўціск на палітвязняў пачаўся менавіта пасля адмовы падпісаць прашэнні і з\’ехаць.  І новыя абвінавачванні, і інфармацыйная ізаляцыя вельмі нагадваюць тое, што старую, заезджаную кружэлку ізноў імкнуцца пусціць у ход. Гэта – не тая ўпартасць, якая вартая павагі, – кажа Марына Адамовіч