Мікалай Статкевіч: Ці будзе што святкаваць 25 сакавіка, калі мы "пратанчым" з такой цяжкасцю заваяваны давер?
Спрэчкі вакол фармата мерапрыемства ў 100-ю гадавіну Дня Волі – гэта выразнае адлюстраванне падзелу, які існуе ў беларускай патрыятычнай апазіцыі. Адна яе частка працягвае няроўную барацьбу за свабоду і незалежнасць краіны, небяспека якой зараз зноў расце. Другая выбрала стратэгію прыстасоўвання да існуючай сітуацыі.
Гаворка нават не пра тое, што без першай часткі патрыятычных сіл не было б нават прадмету для дыскусіі. Бо ўлада адправіла б апазіцыю святкаваць юбілей на звыклы “сабачнік”, а тая б звыкла пагадзілася.
Справа ў тым, што ёсць яшчэ трэці бок, ад якога, ў канчатковым выніку, будзе залежыць лёс краіны і яе незалежнасць. Гэта беларускі народ. Большасці простых людзей зараз вельмі цяжка. Яны ўжо ненавідзяць свайго былога куміра і шукаюць яму альтэрнатыву.
Год таму іх позіркі скіраваліся на патрыятычныя сілы. Людзі выходзілі на сацыяльныя пратэсты пад нашымі сцягамі і з нашымі лозунгамі. Упершыню 25 сакавіка мінулага года ўся Беларусь з увагай сачыла за нашым Днём Волі, надаўшы яму свой новы сучасны сэнс. Гэта гістарычнае дасягненне патрыятычных сіл.
Так, быў жорсткі разгон, дэпрэсія і расчараванне. Але нянавісць да ўладаў і жаданне зменаў нікуды не падзеліся.
Патрыёты павінны стаць выразнікамі інтарэсаў і надзей большасці, яе лідарамі. Ад гэтага будзе залежыць будучыня Беларусі.
Калі ў гадавіну жорсткага падаўлення народнага выступу за свае правы мы будзем толькі слухаць музыку і танчыць у загародцы за рамкамі, якую ўжо паабяцалі улады, то мы дыскрэдытуем сябе ў вачах тых людзей, якія пайшлі за намі год таму.
А згубіўшы павагу людзей, мы можам згубіць Беларусь, бо для большасці беларусаў, акрамя нас, ёсць яшчэ толькі адна альтэрнатыва ненавіснай ім уладзе. Гэта альтэрнатыва – варожыя нашай незалежнасці сілы.
Ці будзе тады што святкаваць 25 сакавіка, калі мы “пратанчым” з такой цяжкасцю заваяваны давер?
Мікалай Статкевіч
Ад рэдакцыі: фотаздымак носіць ілюстрацыйны характар